Ζώντας στη χαραμάδα: Οι "Σέρρες" του Γ. Καπουτζίδη μιλούν για όλα όσα μάθαμε να σωπαίνουμε

Δημοσιεύτηκε στις 31 Οκτωβρίου 2025

Γράφει ο Μιχάλης Χριστοδούλου

Υπάρχουν σειρές που βλέπεις για να περάσει η ώρα. Και υπάρχουν σειρές που σε βρίσκουν απροετοίμαστο, σε συγκινούν, σε κάνουν να σκεφτείς τον εαυτό σου και τους γύρω σου αλλιώς. Οι Σέρρες του Γιώργου Καπουτζίδη ανήκουν σ’ αυτή τη δεύτερη, σπάνια κατηγορία.

Ο δεύτερος κύκλος έρχεται πιο ώριμος, πιο σιωπηλός, πιο βαθύς. Δεν επιδιώκει τη συγκίνηση με φωνές ή δράματα αντίθετα, την πετυχαίνει με βλέμματα, με ησυχία, με αλήθειες που πονάνε. Η ιστορία συνεχίζει από εκεί που την αφήσαμε: τον Οδυσσέα και τον πατέρα του, να προσπαθούν να χτίσουν ξανά μια σχέση διαλυμένη από τα χρόνια, τις σιωπές και τα άρρητα. Η απώλεια της μητέρας τους πλανάται ακόμα, κι ανάμεσά τους υπάρχει το δύσκολο: η προσπάθεια να αγαπήσεις τον άλλο χωρίς να τον αλλάξεις.

Μέσα σ’ αυτό το φόντο, η σειρά ξεδιπλώνει το μωσαϊκό των ανθρώπων μιας μικρής πόλης που θα μπορούσε να είναι παντού στην Ελλάδα: ανθρώπους με τις μικρές τους προκαταλήψεις, τις τρυφερές τους στιγμές, τα πεισματάρικα «όχι» τους και τα άγαρμπα «σ’ αγαπώ».

Κι εκεί, στη μέση όλων αυτών, εμφανίζεται η θεία Σταματίνα. Ένα πλάσμα σχεδόν μυθικό – ένα ίντερσεξ άτομο που κουβαλά το βάρος μιας ζωής ζώντας «σε μια χαραμάδα». Μια φράση που δεν είναι απλώς συγκλονιστική. είναι αληθινή. Γιατί πίσω από τη Σταματίνα, κρύβονται χιλιάδες άνθρωποι που μεγάλωσαν στη σκιά, ανάμεσα στην αποδοχή και τον φόβο. Που έμαθαν να ζουν σιωπηλά, για να μη χρειαστεί να εξηγήσουν. Η ερμηνεία της Γιούλης Τσαγκαράκη ως θεία Σταματίνα είναι ένα μικρό θαύμα: μετρημένη, βαθιά, συγκινητική. Χωρίς ίχνος γραφικότητας ή δραματοποίησης, χτίζει έναν χαρακτήρα που δεν ζητά λύπηση, αλλά κατανόηση. Η Σταματίνα δεν είναι «διαφορετική»· είναι ανθρώπινη, και ίσως η πιο αληθινή ψυχή της σειράς.

Γύρω της, οι άλλοι χαρακτήρες μοιάζουν να αναμετρούνται με τα δικά τους φαντάσματα: ο Σερραίος πατέρας που προσπαθεί να αγαπήσει τον γιο του όπως είναι, ο Οδυσσέας που αναζητά ρίζες και αποδοχή, οι φίλοι, οι γείτονες, οι γνωστοί που σιγά-σιγά μαλακώνουν, μαθαίνουν να κοιτάζουν χωρίς να κρίνουν.

Ο Καπουτζίδης, με τη χαρακτηριστική του τρυφερότητα, δε διδάσκει ούτε καταγγέλλει. Αφηγείται. Με απλότητα, χιούμορ και ευαισθησία. Οι Σέρρες είναι μια σειρά για την αγάπη με όλα της τα πρόσωπα – τη γονεϊκή, τη φιλική, τη ρομαντική, την αγάπη που φοβάται να ειπωθεί δυνατά. Και πάνω απ’ όλα, τη δύναμη της αποδοχής.

Στο τέλος κάθε επεισοδίου, αυτό που μένει δεν είναι η πλοκή, αλλά ένα συναίσθημα. Ένα βάρος και μια γλύκα μαζί. Η αίσθηση πως κάπου, κάποιος επιτέλους είπε δυνατά κάτι που έπρεπε να ακουστεί: πως δεν υπάρχει τίποτα πιο ανθρώπινο από το να θέλεις να σε αγαπούν γι’ αυτό που είσαι.

Η φράση της Σταματίνας «Έζησα μια ζωή στη μοναξιά, σε μια χαραμάδα» είναι η ραχοκοκαλιά όλης της σειράς. Γιατί πόσοι από εμάς δεν έχουμε ζήσει σε τέτοιες χαραμάδες; Χαραμάδες φόβου, ενοχής, σιωπής. Χαραμάδες όπου κρυφτήκαμε, κρατάμε μικρούς, μαζεμένους εαυτούς για να μη μας πληγώσουν ή για να μη δυσαρεστήσουμε τους άλλους.

Ο Καπουτζίδης δεν μας λέει απλώς να «αγαπάμε τον άλλον». Μας καλεί να ανοίξουμε το φως. Να δούμε εκείνους που για χρόνια έζησαν στο σκοτάδι. Να αναγνωρίσουμε πως κι εμείς, κάποτε, ήμασταν εκεί.

Οι Σέρρες δεν είναι απλώς μια τηλεοπτική επιτυχία. Είναι ένας καθρέφτης. Κι αν τον κοιτάξεις με ειλικρίνεια, ίσως δεις κι εσύ τη χαραμάδα σου. Το σημείο εκείνο όπου κάποτε χώρεσες τη ζωή σου για να μη φανείς «πολύ».

Και τότε, ίσως κάνεις αυτό που κάνει η Σταματίνα στο τέλος: να τραβήξεις την κουρτίνα, να αφήσεις το φως να μπει, και να πεις επιτέλους «εδώ είμαι».

Σέρρες: Ο διάλογος της θείας Σταματίνας με τον Άγγελο 

• Θεία Σταματίνα: Γιατί πίσω, πίσω; 
• Άγγελος: Τι κάνετε εσείς εδώ;
• Θεία Σταματίνα: Εγώ είμαι καλεσμένη, στις μπροστά θέσεις φυσικά. Εσύ τι κάνεις εδώ; Άφησες τον Οδυσσέα για να είσαι μ' αυτόν τον βλάκα που σε κρύβει και δεν θέλει να κυκλοφορήσει μαζί σου.
• Άγγελος: Δεν είναι καθόλου έτσι
• Θεία Σταματίνα: Ε, πάνε κάτσε δίπλα του τότε, άντε. Να 'χω και εγώ χώρο να αφήσω την τσάντα μου, το σακάκι μου. Τι με κοιτάς καλέ; Πάνε.
• Άγγελος: Τι κάνει ο Οδυσσέας;
• Θεία Σταματίνα: Ρώτα τον! 
• Άγγελος: Δεν νομίζω ότι είναι καλή ιδέα να επικοινωνήσουμε.
• Θεία Σταματίνα: Όχι βέβαια, αλίμονο. Καλή ιδέα είναι η δική σου, να καθίσεις 15 σειρές πίσω από τον γκόμενό σου.
• Άγγελος: Δεν έχει και τόση σημασία η σειρά που κάθομαι ξέρετε. Έτσι κι αλλιώς, σε δύο ημέρες φεύγω, έπιασα δουλειά στο Λονδίνο, θα εγκατασταθώ εκεί και έπειτα θα ταξιδέψω σ' όλον τον κόσμο για έξι μήνες.
• Θεία Σταματίνα: Πρέπει να νιώθεις πολύ μόνος σου, ε;
• Άγγελος: Είναι η φύση της δουλειάς μου τέτοια. Οπότε ταξιδεύω.
• Θεία Σταματίνα: Όχι όταν ταξιδεύεις, τώρα που μιλάμε, πρέπει να νιώθεις πολύ μόνος σου εσύ. Εγώ είμαι intersex, ξέρεις τι είναι;
• Άγγελος: Ναι!
• Θεία Σταματίνα: Μπράβο, γιατί εγώ δεν ήξερα και δεν μου εξήγησε κανείς. Και την έζησα πολύ μόνη μου τη ζωή μου. Πάντα ήμουν στο ανάμεσα, σαν να ζούσα σε μία χαραμάδα. Αυτό μου έδωσαν χώρο, για να ζω. Μία χαραμάδα, έτσι ζούσα. Ενώ εσύ, κοίτα τώρα, κοίτα άπλα, γιατί κάθεσαι μόνος σου στην τελευταία σειρά, ε; Γιατί δεν είσαι με κάποιον που σε αγαπάει; Δεν καταλαβαίνω