News , Guide

Κάψαμε τον τόπο μας, μαζί και τις ψυχές μας

Η φωτιά πήρε σπίτια, δέντρα, ιστορίες και τη σιωπή μας την έκανε στάχτη

Δημοσιεύτηκε στις 25 Ιουλίου 2025

Γράφει ο Μιχάλης Χριστοδούλου

Χθες ο τόπος μας κάηκε. Και μαζί του, κάτι από εμάς έσβησε για πάντα.

Η γη στέναξε, οι κορυφές μαύρισαν, τα δάση σιώπησαν. Ο αέρας γέμισε στάχτη και σιωπή. Σπίτια έγιναν φλόγες, αυλές ξεριζώθηκαν, ελιές αιώνων σωριάστηκαν στο χώμα σαν γέροι κουρασμένοι από την αδιαφορία μας. Οι κληματαριές που μας σκίαζαν τα μεσημέρια, τα πεύκα που μοσχοβολούσαν ρητίνη τα δειλινά, τα πέτρινα κατώφλια με τις μνήμες των γιαγιάδων – όλα έγιναν ένα μαύρο σεντόνι που σκέπασε τα βουνά της ορεινής Λεμεσού.

Η καρδιά του νησιού μας δεν χτυπά πια το ίδιο. Πληγώθηκε. Και πονά.

Πόσα χωριά κοιμήθηκαν μέσα στη φωτιά; Πόσες μάντρες, σοκάκια, καμπαναριά, αυλές γεμάτες βασιλικούς και φωνές παιδιών καταστράφηκαν χωρίς προειδοποίηση; Πόσες ζωές ξεριζώθηκαν μέσα σε λίγες ώρες, λες και τα καλοκαίρια δεν είχαν ποτέ ανθίσει εκεί;

DOC.20250724.8797065.kamenigilemesos2.jpg

Και τώρα; Τι μένει;

Ένας Αύγουστος που πλησιάζει, άδειος. Βαρύς.
Χωρίς τη δροσιά της κληματαριάς στο μεσημεριανό τραπέζι, χωρίς τη σκιά της ελιάς στη ρίζα του λόφου. Χωρίς το άρωμα του πεύκου που κατέβαινε τα βράδια με το αεράκι.

Πώς θα ’ναι τα φετινά μας βράδια;
Δεν θα μοσχοβολούν γιασεμί και θυμάρι – θα μυρίζουν καμένη γη.
Θα κοιτάμε γύρω και δεν θα αναγνωρίζουμε τίποτα. Ούτε τον τόπο, ούτε τον εαυτό μας.

Μαύρισαν τα βουνά, μαύρισαν οι αυλές, μαύρισαν και οι ψυχές μας.

Πού να ανταμώσουν φέτος οι φίλοι, οι ξενιτεμένοι, οι συγγενείς που περιμένουν τον Αύγουστο για να γυρίσουν;
Να έρθουν πού; Στα αποκαΐδια; Να θυμηθούν τι; Να αναγνωρίσουν ποιο σπίτι; Ποια γειτονιά;

Μείναμε να κοιτάμε τη στάχτη και να ψάχνουμε μέσα της τα κομμάτια μας.
Αυτά που κάποτε λέγαμε πατρίδα.
Τώρα, όλα μοιάζουν χαμένα. όχι μόνο τα σπίτια, αλλά και η ανάσα, η χαρά, η αίσθηση του «ανήκω εδώ».

DOC.20250724.8800340.01FOTIA03.jpg

Κι όμως.
Μέσα στη στάχτη, κάτι ακόμα καίει. Όχι φωτιά πια, αλλά πείσμα.
Η γη που κάηκε, είναι η ίδια που θα ξαναγεννήσει.
Και τα δέντρα που χάσαμε, θα φυτευτούν ξανά από χέρια που πονούν αλλά δεν εγκαταλείπουν.

Γιατί όσο κι αν κάψαμε τον τόπο μας, δεν θα αφήσουμε να καούν κι οι ρίζες μας.
Θα τις ποτίσουμε με δάκρυ και ιδρώτα, θα τις σκεπάσουμε με ελπίδα.
Και θα ξαναβγούν. Και πάλι θα γελάσουμε σε αυλές. Και πάλι θα μυρίσει ο τόπος βασιλικό.

Αλλά όχι φέτος.

Φέτος θρηνούμε.
Γιατί χάσαμε κάτι πολύτιμο. Κι ό,τι χάθηκε, δεν επιστρέφει ίδιο.
Το κουβαλάμε μέσα μας, σημάδι ανεξίτηλο. Σαν τα μαύρα χώματα που έμειναν πίσω.

Αυτός ο τόπος ήταν ο καθρέφτης της ψυχής μας.
Και τώρα, αυτή η ψυχή ζητά παρηγοριά.

Σχετικά

Ατζέντα
July 2025
Δ Τ Τ Π Π Σ Κ
1 2 3 4 5 6
7 8 9 10 11 12 13
14 15 16 17 18 19 20
21 22 23 24 25 26 27
28 29 30 31
Όλη η ατζέντα

Εγγραφή στο Newsletter

Εγγραφείτε στο newsletter μας για να λαμβάνετε τις τελευταίες ειδήσεις το email σας!

Eγγραφή στο Newsletter

Εγγραφείτε στο newsletter μας για να λαμβάνετε τις τελευταίες ειδήσεις στο email σας!

Close