6 θεατρικές παραστάσεις του 2025 που ξεχωρίσαμε στην Κύπρο

Δημοσιεύτηκε στις 29 Δεκεμβρίου 2025

Γράφει ο Μιχάλης Χριστοδούλου

Το 2025 ήταν μια χρονιά με έντονη θεατρική κινητικότητα στην Κύπρο. Είδαμε παραστάσεις που δεν φοβήθηκαν να μιλήσουν για δύσκολα θέματα, άλλες που επέλεξαν τη λιτότητα και τη δύναμη του λόγου, αλλά και έργα που έφεραν πίσω τη χαρά της κωμωδίας με ευφυή τρόπο. Δεν ήταν όλες άψογες — ήταν όμως παραστάσεις που άνοιξαν συζήτηση και άφησαν αποτύπωμα.

Ακολουθεί μια πιο ουσιαστική, προσωπική και αιτιολογημένη ματιά σε έξι έργα που ξεχωρίσαμε.

Το Γάλα, Θέατρο Λέξη

Rating: ★★★★☆ (4/5)
Highlight: Οι εσωτερικές, αφοπλιστικά ειλικρινείς ερμηνείες
Μας έμεινε: Η βαριά σιωπή στην έξοδο από την αίθουσα και ο Βασίλης Χαραλάμπους

Το Γάλα του Βασίλη Κατσικονούρη σε μία παραγωγή από το Θέατρο Δέντρο και σκηνοθεσία της Μαρίνας Βρόντη ήταν από εκείνες τις παραστάσεις που δεν σου επιτρέπουν να μείνεις ουδέτερος. Το έργο βασίζεται στη συναισθηματική αλήθεια και όχι στο εύκολο δράμα, αποφεύγοντας τον μελοδραματισμό παρά τη βαριά θεματική του. Οι ερμηνείες λειτουργούν με εγκράτεια και ουσία, δημιουργώντας στιγμές αμηχανίας που είναι απολύτως συνειδητές. Ο λόγος που δεν φτάνει το απόλυτο είναι η σκηνοθετική ασφάλεια σε κάποια σημεία, θα θέλαμε λίγο περισσότερο ρίσκο. Παρ’ όλα αυτά, πρόκειται για ένα έργο που σε ακολουθεί και μετά το τέλος. Ο Βασίλης Χαραλάμπους δίνει μια ερμηνεία που δύσκολα περιγράφεται χωρίς υπερβολές. Απόλυτα καθηλωτικός ο ηθοποιός απογυμνώνεται επί σκηνής και με υποκριτική μαεστρία αποδίδει μία από τις καλύτερες ερμηνείες της φετινής σεζόν, αλλά και της καριέρας του. Ένας βαθιά μελετημένος στην κάθε του λεπτομέρεια ρόλο αποδίσει με ρεαλισμό και ακρίβεια κάθε κινησιολογικό στοιχείο του ήρωα αλλά και την συναισθηματική του κατάσταση. Είναι σπάνιο ένας ηθοποιός να αποδίδει τόσο πειστικά την ψυχική διαταραχή χωρίς στερεότυπα, αλλά με λεπτότητα, ανθρωπιά και φοβερή ακρίβεια. Η σωματικότητά του, οι μικρές σιωπές, οι εκρήξεις, το βλέμμα που άλλοτε θολώνει και άλλοτε καθαρίζει σαν μαχαιριά — όλα συνθέτουν έναν Λευτέρη που βιώνεται. Μία ανατριχιαστική ερμηνεία που σίγουρα θα θυμόμαστε για καιρό. Οι υπόλοιποι τρεις ηθοποιοί, η έμπειρη Χριστίνα Παυλίδου, ο εξαίρετος Αντρέας Παπαμιχαλόπουλου, και η νέα Σταυριάνα Καδή στέκονται ισάξιοι συνοδοιπόροι του, δίνουν υπόσταση σε μια οικογένεια που πάλλεται ανάμεσα στη φθορά και στην ανάγκη να κρατηθεί ενωμένη.

Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές, ΘΟΚ

Rating: ★★★★☆ (4/5)
Highlight: Ο σταθερός ρυθμός, το σκηνικό και το σασπένς μέχρι το τέλος
Μας έμεινε: Η αίσθηση θεατρικής ακρίβειας και καθαρής αφήγησης

Μια καλοδουλεμένη, πειθαρχημένη παράσταση που σέβεται το πρωτότυπο έργο και το κοινό της που είχαμε καιρό να δούμε από την Κεντρική Σκηνή του ΘΟΚ. Το Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά δεν προσπαθεί να επανεφεύρει την ιστορία, αλλά να την αφηγηθεί σωστά — και το καταφέρνει. Η σκηνοθεσία κρατά τον ρυθμό ζωντανό, το σύνολο λειτουργεί αρμονικά και το μυστήριο διατηρείται μέχρι την τελευταία στιγμή. Το σύνολο των δεκατριών ηθοποιών λειτουργεί ως ένα καλοκουρδισμένο ensemble, με πειθαρχία, συνοχή και αίσθηση συλλογικής δραματουργίας. Η μεταξύ τους χημεία διαγράφει με σαφήνεια το δίκτυο εντάσεων και συγκρούσεων που συνθέτουν το σύμπαν του έργου. Στον κεντρικό ρόλο, ο Νεοκλής Νεοκλέους αποδίδει έναν Ηρακλή Πουαρό με ιδιότυπη θεατρική λιτότητα και ακρίβεια. Η ερμηνεία του βασίζεται σε λεπτομερειακή σωματικότητα, καλορυθμισμένη άρθρωση και ελεγχόμενη εκφραστική παλέτα. Προσεγγίζει τον χαρακτήρα όχι ως μίμηση ενός ήδη γνωστού ρόλου, αλλά ως προσωπική ερμηνευτική πρόταση που αναδεικνύει την εσωτερική αγωνία, τη μεθοδικότητα και την ευφυΐα του ήρωα. Χάνει έναν βαθμό μόνο επειδή δεν ρισκάρει περισσότερο, αλλά παραμένει μια απολαυστική θεατρική εμπειρία.

Μια Ιλιάδα, Σατιρικό Θέατρο

Rating: ★★★☆☆ (3/5)
Highlight: Η δύναμη του λόγου και η λιτή σκηνοθετική προσέγγιση
Μας έμεινε: Η σκοτεινή, τελετουργική ατμόσφαιρα και η Δέσποινα Μπεμπεδέλη

Η Ιλιάδα παρουσιάστηκε με λιτότητα και απόλυτη προσήλωση στο κείμενο σε σκηνοθεσία Ανδρέα Αραούζου με την σπουδαία Δέσποινα Μπεμπεδέλη να πρωταγωνιστεί σε ένα επίπονο μονόλογο. Η επιλογή αυτή είναι ξεκάθαρη και έντιμη, όμως δεν λειτουργεί εξίσου για όλους. Σε αρκετές στιγμές, η παράσταση μοιάζει να βασίζεται αποκλειστικά στη δύναμη του λόγου, χωρίς δραματουργική εξέλιξη που να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον. Για κάποιους, αυτό δημιουργεί μια βαθιά εμπειρία· για άλλους, απόσταση. Δεν πρόκειται για αδύναμη παράσταση, αλλά για μια απαιτητική επιλογή. Η συγκεκριμένη παράσταση σημειώνεται ως ιστορική αφού αποτελεί το κύκνειο άσμα της συγκλονιστικής πρωταγωνίστριας του κυπριακού θεάτρου Δέσποινας Μπεμπεδέλη. Το έργο αποτελεί όπως δήλωσε η ίδια την τελευταία της παρουσία επί σκηνής ολοκληρώνοντας έτσι μία μακρά και επιτυχημένη πορεία δεκαετιών στο θεατρικό σανίδι με μοναδικές ερμηνείες και σπουδαίες παραστάσεις.

People, Places & Things, ΣΕΖΟΝ Γυναίκες

Rating: ★★★★☆ (4/5)
Highlight: Η ένταση και η σωματικότητα των ερμηνειών
Μας έμεινε: Η αίσθηση εγκλωβισμού που σε ακολουθούσε μετά το τέλος

Από τις πιο δυνατές και ψυχολογικά απαιτητικές παραστάσεις της χρονιάς. Το έργο του Ντάνκαν Μακμίλαν, σε σκηνοθεσία της Εβίτας Ιωάννου και σε συμπαραγωγή της Σεζόν Γυναίκες και της Open Arts, σε βάζει μέσα στον κόσμο της εξάρτησης χωρίς φίλτρα, με ρυθμό και ένταση που δεν σου επιτρέπουν να πάρεις ανάσα. Καθοριστικό ρόλο στη δύναμη της παράστασης παίζει η ερμηνεία της Έλενας Καλλινίκου, η οποία σηκώνει σχεδόν ολόκληρο το βάρος του έργου με εντυπωσιακή σωματικότητα, ευαισθησία και εσωτερικό έλεγχο. Η παρουσία της στη σκηνή είναι καθηλωτική και βαθιά συγκινητική, καθώς καταφέρνει να αποδώσει την ευθραυστότητα, την οργή και την απόγνωση του χαρακτήρα χωρίς υπερβολές ή εύκολα ξεσπάσματα. Σε κάποια σημεία, η επανάληψη της έντασης κουράζει, όμως η συνολική εμπειρία παραμένει ισχυρή και αναγκαία. Πρόκειται για θέατρο που δεν χαϊδεύει, δεν προσπαθεί να γίνει αρεστό και δεν προσφέρει παρηγοριά — και ακριβώς γι’ αυτό αποτελεί μια από τις πιο ουσιαστικές στιγμές της φετινής θεατρικής χρονιάς.

Όλη η Βίβλος σε μία ώρα, Θέατρο Αντίλογος

Rating: ★★★★½ (4.5/5)
Highlight: Το εξαιρετικό timing και το ευφυές χιούμορ
Μας έμεινε: Το γέλιο που κράτησε μέχρι την έξοδο

Μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς σε σκηνοθεσία Ελένης Αναστασίου. Η παράσταση ξέρει ακριβώς τι θέλει να κάνει και το πετυχαίνει με ακρίβεια με τους τρεις ηθοποιούς επί σκηνής Άρη Κυπριανού, Κλείτο Κωμοδίκης και Βασίλη Παφίτη να δίνουν ένα υπέρτατο καλοδουλεμένο κωμικό τρίο. Το χιούμορ είναι έξυπνο, ο ρυθμός καταιγιστικός και η επαφή με το κοινό άμεση. Δεν προσποιείται βάθος και προσφέρει καθαρή, ποιοτική κωμωδία. Και αυτό, όταν γίνεται σωστά, είναι σπουδαίο.

Ο Επιθεωρητής, ΘΟΚ

Rating: ★★★★☆ (4/5)
Highlight: Το καυστικό κοινωνικό σχόλιο και ο σαρκασμός
Μας έμεινε: Το πόσο επίκαιρο ήταν το έργο και η σπουδαία σκηνογραφία

Η παραγωγή του ΘΟΚ καταφέρνει να αναδείξει με καθαρότητα τον πολιτικό και κοινωνικό πυρήνα του έργου του Νικολάι Γκόγκολ, αποφεύγοντας τον διδακτισμό και τις εύκολες απαντήσεις. Σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, ο Επιθεωρητής λειτουργεί ως ένας καθρέφτης εξουσίας, διαφθοράς και υποκρισίας που παραμένει ανατριχιαστικά οικείος στο σήμερα. Το χιούμορ χρησιμοποιείται με ακρίβεια ως εργαλείο κριτικής και όχι απλής ψυχαγωγίας, ενώ η σκηνοθετική γραμμή είναι καθαρή και ευανάγνωστη. Οι ηθοποιοί εμφανίζονται καλοκουρδισμένοι και απολαυστικοί, λειτουργώντας ως σύνολο και όχι ως μεμονωμένες παρουσίες, στοιχείο που ενισχύει τον ρυθμό και τη δυναμική της παράστασης. Ίσως σε ορισμένα σημεία η παράσταση να μπορούσε να είναι πιο αιχμηρή ή τολμηρή, ωστόσο παραμένει ουσιαστική, καλοδουλεμένη και απόλυτα επίκαιρη, μια από τις πιο ισορροπημένες και ολοκληρωμένες παραγωγές της χρονιάς.

Το θέατρο στην Κύπρο το 2025 δεν επιδίωξε την τελειότητα, αλλά τη συζήτηση. Είδαμε παραστάσεις που τόλμησαν, άλλες που δίχασαν και κάποιες που απλώς μας έκαναν να περάσουμε καλά και όλα αυτά είναι εξίσου σημαντικά. Αν κάτι κρατάμε από τη χρονιά, είναι ότι το θέατρο παραμένει ζωντανό, απαιτητικό και ουσιαστικό. Και αυτό από μόνο του είναι επιτυχία.