Διαπλεκόμενες Συνδέσεις: Έκθεση σε δύο διαφορετικούς χώρους

Δημοσιεύτηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2025

Η έκθεση παρουσιάζεται παράλληλα σε δύο διαφορετικούς χώρους, στο Diatopos Art Centre και στο ARTos Cultural and Research House δημιουργώντας μια «γέφυρα» μεταξύ τους και καλώντας το κοινό να επισκεφθεί και τους δύο χώρους, καθώς η διασύνδεσή τους αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του έργου.

Συγκεκριμένα, στον χώρο του ARTos παρουσιάζεται η δουλειά του Mathieu Devavry μαζί με έργα video art και βιντεοποίησης από μια μικρή ομάδα καλλιτεχνών, ενώ στο Diatopos Art Centre εκτίθενται τα έργα της Μαρίας Τριλλίδου και του Μιχάλη Παπαμιχαήλ.

Η εικαστική δημιουργία μετατρέπεται σε χώρο συνάντησης, διαλόγου και αντήχησης, όπου τα έργα επικοινωνούν μεταξύ τους, συνθέτοντας ένα ενιαίο δίκτυο αισθητικής και έννοιας, χωρίς να χάνουν την αυτονομία τους. Τα έργα καλούν το κοινό να ανακαλύψει τα κρυμμένα νήματα που συνδέουν τον άνθρωπο με το περιβάλλον, αποκαλύπτοντας την εύθραυστη αλληλεξάρτηση και τη σύνθετη σχέση με τον φυσικό κόσμο, τη ρευστότητα της μορφής και της ταυτότητας.

Τὰ πάντα ῥεῖ – Τίποτα δεν είναι σταθερό – όλη η ταυτότητα βρίσκεται σε ροή.

Η έκθεση «Διαπλεκόμενες Συνδέσεις» αποτυπώνει την ιδέα της τέχνης ως ζωντανού, εξελισσόμενου οικοσυστήματος. Διαφορετικά υλικά, μορφές και ιδέες διαπλέκονται σε δυναμικά δίκτυα, δημιουργώντας οπτικές και εννοιολογικές συνδέσεις, όπου κάθε στοιχείο είναι ταυτόχρονα αυτόνομο και συνδεδεμένο.

Η θεματική του δέντρου ως σύμβολο ζωής, αναγέννησης και σύνδεσης με τη φύση διατρέχει όλη την έκθεση. Το δέντρο ενσαρκώνει τον αέναο κύκλο δημιουργίας, συμμετέχοντας στον κύκλο ζωής και θανάτου. Με άξονα το δέντρο, αρχέγονες ιδέες συνθέτουν ένα μωσαϊκό που εκφράζει τη διαρκή ανανέωση και τη δύναμη της αναγέννησης. Έτσι, το δέντρο γίνεται σύμβολο της συνεχούς ροής ανάμεσα στη φθορά και την αναδημιουργία, συνυφασμένο με αναμνήσεις: «Οι ρίζες είναι αόρατες, αλλά κουβαλούν μέσα τους τη μνήμη των προγόνων και τη δύναμη των επόμενων γενεών». (Χαλίλ Γκιμπράν)

Συμμετέχουν οι Mathieu Devavry, Μαρία Τριλλίδου, Μιχάλης Παπαμιχαήλ και η Δάφνη Νικήτα.
Διάρκεια έκθεσης έως 19 Οκτωβρίου 2025
Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα - Κυριακή, 16:00 – 19:00

Diatopos Art Centre: Κρήτης 11, Λευκωσία 1061 τηλ. 22-766117, info@diatopos.com, www.diatopos.com

ARTos Cultural and Research House: Λεωφόρος Αγίων Ομολογητών 64, Λευκωσία 1080 τηλ. 22-445455, info@artoshouse.org, www.artoshouse.org

Επιμέλεια εκθέσεων: Δάφνη Νικήτα
Οργάνωση και επιμέλεια video art: Γιώργα Σολομώντος
Χορηγός: Τμήμα Σύγχρονου Πολιτισμού, Υφυπουργείο Πολιτισμού
Διοργανωτής: GSA Cultural Productions Ltd

Διαπλεκόμενες Συνδέσεις / Intertwined Connections
DIATOPOS Art Center & ARTos Cultural and Research House
Εγκαίνια: 9 Οκτωβρίου 2025, ώρα 19:00

Σκεπτικά των καλλιτεχνών

Mathieu Devavry
Τα νέα έργα του Mathieu Devavry είναι μια προσωπική εξερεύνηση της μεταμόρφωσης, της ανθεκτικότητας και του κύκλου της ζωής. Οι πίνακές του, που συχνά παίρνουν χαοτική μορφή, αποκαλύπτουν τη διαρκή αναζήτηση της ισορροπίας και την επανεφεύρεση της εικαστικής του γλώσσας. Οι ρίζες αναδύονται ως ύλη, σύμβολο και μνήμη - εκείνες του αμπελιού της παιδικής του ηλικίας στην Καμπανία, αλλά και μιας γης βαθιά σημαδεμένης από την ιστορία, που ακόμα φέρει τα ορατά ίχνη των δύο Παγκοσμίων Πολέμων. Οι κρατήρες, τα διάσπαρτα θραύσματα, τα σκουριασμένα κράνη και βλήματα που μάζευε παιδί, αφηγούνται μια σιωπηλή μνήμη· μαρτυρίες ενός τραυματισμένου κόσμου που η φύση αποκαθιστά σταδιακά και αδιάκοπα. Ως γιος αμπελουργών, ο Devavry διατηρεί έναν οργανικό δεσμό με τους ρυθμούς και τις μεταμορφώσεις της φύσης. Για περισσότερα από σαράντα χρόνια, εικόνες όπως οι σειρές των αμπελιών, οι στριμμένοι κορμοί και οι παράξενες βελανιδιές του Faux de Verzy τροφοδοτούν τη φαντασία του. Σήμερα επιστρέφουν στις δημιουργίες του ως θραύσματα ζωής, επεξεργασμένες μνήμες που πλέκονται με την ύλη. Η δημιουργική πορεία του κινείται ανάμεσα στο ανεξέλεγκτο και το συνειδητά δομημένο. Η αόρατη μνήμη της νεότητας και τα ασυνείδητα ίχνη που άφησαν η ιστορία και ο τόπος συναντούν την πρόθεση που κατευθύνει και μορφοποιεί τα έργα του. Έτσι γεννιέται μια εικαστική γλώσσα όπου χάος και αρμονία συνυπάρχουν και αλληλοτροφοδοτούνται.

Μαρία Τριλλίδου
Η πρακτική της Μαρίας Τριλλίδου διερευνά τα ρευστά όρια ανάμεσα στο οργανικό και το στοιχειακό μέσα από μεγάλης κλίμακας σχέδια, που συχνά επεκτείνονται σε εγκαταστάσεις και βίντεο. Στα έργα της αναδύονται αμφίσημα τοπία, όπου γεωλογικές στρωματώσεις αλληλοπλέκονται με υβριδικά φυτικά και ζωικά στοιχεία. Το δηλητηριώδες συναντά το δηλητηριασμένο, και το επικίνδυνο συγχέεται με το απειλούμενο. Μέσα από τη δουλειά της αναδεικνύεται η μεταβατικότητα της ύλης και η ρευστότητα της μορφής, που οδηγούν σε μια υπερβατική, συμβιωτική ολότητα. Έναν κόσμο όπου παρελθόν, παρόν και μέλλον αλληλοεπιδρούν, και η αντίληψη μετατρέπεται σε μέσο σύνδεσης με την αθέατη, μεταμορφωτική ενέργεια.

Μιχάλης Παπαμιχαήλ
„Φυτεύτηκε εδώ για να θεραπεύσει τη γη, αλλά τίποτα άλλο δεν αναπτύχθηκε.“ Τα μη ιθαγενή δέντρα στην Κύπρο, όπως o ευκάλυπτος ή η ακασία, ήρθαν με υποσχέσεις: γρήγορης σκιάς, γρήγορης ανάπτυξης, γρήγορου ελέγχου της φύσης. Ρίζωσαν γρήγορα, με αυτοπεποίθηση, καταλαμβάνοντας τη γη χωρίς μνήμη της αρχαίας χλωρίδας της. Αλλά η ομορφιά δεν είναι αθωότητα. Μια ψευδαίσθηση φυσικής αρμονίας. Μέσα από την ομορφιά και την ανθεκτικότητά της, o ευκάλυπτος σαγηνεύει, εξαπλώνεται, κυριαρχεί και αναδιαμορφώνει τη γλώσσα του τοπίου – όχι με βία, αλλά με ήσυχη επιμονή. Τι συμβαίνει όταν κάτι όμορφο δεν ανήκει; Μπορεί κάτι όμορφο να είναι επιβλαβές; Μπορεί κάτι επιβλαβές να γίνει αγαπημένο; Ένα μνημειώδες φωτογραφικό εκτύπωμα ενός κορμού ευκαλύπτου εξερευνά την παρουσία αυτού του δέντρου όχι ως σύμβολο θεραπείας και αρώματος, αλλά ως κομψό εισβολέα. Ένα ξένο σώμα ριζωμένο σε ξένο έδαφος που ποτέ δεν σεβάστηκε, (αλλάζοντας την ισορροπία ενός οικολογικού περιβάλλοντος που κάποτε ευημέρησε χωρίς αυτό), στερώντας από το χώμα ό,τι τρέφει ολόκληρα οικοσυστήματα. Το έργο εξετάζει αποικιακούς αντίκτυπους, βοτανικό ιμπεριαλισμό και τις εύθραυστες γραμμές ανάμεσα στην προσαρμογή και την εισβολή.

Δάφνη Νικήτα
Στην έκθεση συμμετέχει επίσης η ποιήτρια Δάφνη Νικήτα, η οποία χρησιμοποιεί τα έργα ως αφετηρία για τη δημιουργία ποίησης. Η παρουσία της ποιήτριας προσδίδει μια επιπλέον διάσταση στην έκθεση, καθώς τα έργα λειτουργούν όχι μόνο ως εικαστικές αναζητήσεις αλλά και ως αφετηρία για ποιητικό λόγο. Η ποίηση έρχεται να συνομιλήσει με τις εικόνες, να τις αναστοχαστεί και να τις μεταπλάσει σε λέξεις, αναδεικνύοντας τον διάλογο ανάμεσα στις τέχνες. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, η έκθεση αποκτά μια πολυφωνία, όπου η οπτική και η λεκτική γλώσσα συναντώνται, ενισχύοντας τη θεματική της σύνδεσης και της αναγέννησης.