"Η παράλειψη της οικογένειας Κόλεμαν" από τον ΘΟΚ

Στο έργο του Αργεντινού συγγραφέα παρουσιάζεται η δυσκολία συμβίωσης που αντιμετωπίζει μία πολυμελής οικογένεια. Τα μέλη της οικογένειας είναι αναγκασμένα να ζήσουν κάτω από την ίδια στέγη, με μοναδικό δίαυλο επικοινωνίας, τη βία, χωρίς όμως να αντιλαμβάνονται τη βαρύτητα της κατάστασης στην οποία βρίσκονται. Συνδετικός κρίκος όλων των μελών της οικογένειας η γιαγιά. Ο ρόλος της, η στήριξη των υπολοίπων και ο καθησυχασμός της κατάστασης όταν αυτή βγαίνει εκτός ορίων. Στο ξαφνικό θάνατο της, που σηματοδοτεί το σπάσιμο της αλυσίδας που κρατούσε όλη την οικογένεια στο σπίτι, τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν μία άλλη μορφή. Κάθε μέλος της οικογένειας ξεχωριστά, αποφασίζει να «αποδράσει» από αυτήν την καθημερινότητα, εγκαταλείποντας όλους τους άλλους.

Η σκηνοθέτις Μαρία Κυριάκου σημειώνει: «το έργο είναι γεννημένο μέσα από την πραγματικότητα. Οι χαρακτήρες του δεν δημιουργήθηκαν στη φαντασία του συγγραφέα, αλλά μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Και με αυτό δεν εννοώ τη βιολογική οικογένεια του Κλαούντιο Τολκατσίρ, αλλά αυτή που επέλεξε ως ομάδα του, τους ηθοποιούς του, με τους οποίους συμβίωσε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, προκειμένου να καταγράψει τις σχέσεις που προέκυπταν μέσα από την καθημερινή αλληλεπίδρασή τους.

Το αποτέλεσμα αυτής της καταγραφής ήταν η επινόηση αυτού του έργου, ένα έργο που διαβάζοντάς το για πρώτη φορά αισθάνεται κανείς μια οικειότητα που προκαλεί τρόμο αλλά και λαχτάρα ταυτόχρονα. Αυτή η λεπτή ισορροπία που κρατά το οικοδόμημα που ονομάζουμε «οικογένεια», είναι μια έλξη στην ασφάλεια που όλοι αποζητούμε, αλλά που ταυτόχρονα μας φοβίζει όσο τίποτε άλλο. Οι χαρακτήρες του έργου μας επιβεβαιώνουν, ότι τίποτε στις ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι μαύρο ή άσπρο και η μόνη αλήθεια βρίσκεται στις γκρίζες ζώνες των αδυναμιών και των επιθυμιών μας. Την οικογένεια Κόλεμαν την ξέρω, όπως την ξέρετε κι εσείς. Η Παράλειψη της Οικογένειας Κόλεμαν είναι μια αφορμή να το παραδεχτούμε, αναγνωρίζοντας μέσα από τους χαρακτήρες του έργου αυτά που δεν λέγονται ποτέ, αυτά που κρύβονται πάντα, προκειμένου να αντέχουμε ο ένας τον άλλον.»