Kριτική: Γεθσημανή

Δημοσιεύτηκε στις 27 Μαΐου 2013

Ξεκινά με βιβλικές αναφορές, για να εξελιχθεί σε μια σειρά μικρών σκηνών που δραματοποιούν με πρόδηλο κυνισμό τον κόσμο της υψηλής πολιτικής. Βασισμένο σε πραγματικά σκάνδαλα διαφθοράς, χρηματοδότησης κομμάτων, προσωπικά σκάνδαλα και ΜΜΕ κατά την εργατική πρωθυπουργία του Μπλερ, το έργο λειτουργεί σαν πολιτική παραβολή με αδρούς, πολιτικά ορθούς αφορισμούς να ξεστομίζονται, χωρίς όμως ιδιαίτερη δραματουργική εμβάθυνση. Τελειώνει εξίσου απαισιόδοξα με τη μόνη "ρομαντικά σοσιαλίζουσα" ηρωίδα να αναρωτιέται αν τελικά ο συμβιβασμός της στο όλο σύστημα, είναι η δική της Γεθσημανή. Η σκηνοθεσία τής Αλίκης Δανέζη Knutsen έδωσε στο κείμενο και την παραγωγή της πιο "προφητικές" διαστάσεις, εξ ου και ξεκινά εντυπωσιακά με μια παλιά ελιά σε λευκοφωτισμένο φόντο, και μια ασπροφορεμένη μορφή -αυτήν της ηρωίδας- που αντιστέκεται εννοείται, παραπέμποντας στη μοιραία απόφαση του Χριστού στους ελαιώνες της Γεθσημανής (εκτός από το ψηλοτάκουνο, κάτω από το σάβανο, καθώς κατεβαίνει σκαλί-σκαλί σού θυμίζει πού βρίσκεσαι). Έχοντας όλους τους ρόλους συνέχεια επί σκηνής, σαν ομαδικός χορός, τους απλώνει σε διαφορετικά σκαλιά-τοπία της πλατφόρμας του σκηνικού της Κικής Πίττα, αναδεικνύοντας την ήδη στημένη πλοκή και τις σχέσεις μεταξύ ρόλων ακόμη και εκτός "σκηνής", μια ενδιαφέρουσα δραματουργική ιδέα. Όπου οι ερμηνείες και το στήσιμο το επέτρεπαν, αναπτυσσόταν μια ενδιαφέρουσα σχέση μεταξύ των χαρακτήρων και κρατούσε ζωντανή τη ροή της πλοκής. Όμως η επένδυση της παραγωγής δεν έμεινε ως εδώ. Με κομμάτια από τη Βίβλο, ομαδικά τελετουργικά, χορικά και σόλα, σε μουσική γνωστών παλιών τραγουδιών όπως Eurythmics, Nick Cave... ένα gospel, όλα τραγουδημένα στα αγγλικά (!), χωρίς να ξεχωρίζουν πάντα όλοι οι στίχοι, και σίγουρα όχι κατανοητά από όλους στο ακροατήριο, "αντανακλούσε" η πρόθεση και το εύρημα κατέληγε σε σοβαροφανή φλυαρία. Η απάντηση που πήρα αργότερα στη συζήτηση με τους συντελεστές ήταν ότι οι μεν ελληνικοί στίχοι δεν τους ικανοποίησαν, αλλά θα τους αναρτήσουν σε υπέρτιτλους από βδομάδας.... Θα λύσει το πρόβλημα της κατανόησης αλλά όχι την αμεσότητα και λειτουργία της σχέσης μουσικής επένδυσης και κοινού... και μένει η απορία γιατί χρειαζόταν ο μουσικός Γιώργος Χριστοδουλίδης επί σκηνής, αφού επρόκειτο για ηχογραφημένη ενορχήστρωση γνωστών τραγουδιών, και η διδασκαλία έγινε ήδη. Προσθέστε και τον "υιό" της εποχής, ηθοποιοί σε μια μικρή σκηνή όλοι να τραγουδούν, συχνά και να παίζουν, με μικρόφωνα. Τόσο κακή ηχητική έχει η αίθουσα ή τόσο αδύνατες οι φωνές των ηθοποιών; Το αποκορύφωμα της εικαστικής προσθετικής "αποδόμησης" που δεν μπορούσε να λείπει, βέβαια, για την παραπομπή στην τέταρτη εξουσία των ΜΜΕ, ήταν και 3 οθόνες και κάμερες, που μοιράζονταν διάφοροι ηθοποιοί για να μας παρουσιάζουν τους ομιλούντες ρόλους σε ταυτόχρονα gros-plan. Και εν μέσω αυτής της τακτικής, να κατεβαίνουν οι  οθόνες με κάποιο σχετικό θόρυβο, για να προβάλουν για λίγο μια φωτογραφία του χιονισμένου Έβερεστ από ψηλά! Χωρίς λογική εξήγηση, όπως μας είπαν μετά, συνειρμικά μάλλον για να ταιριάζει με τους στίχους του αγγλικού τραγουδιού, που αμφιβάλλω αν με αυτά που γίνονταν στη σκηνή πρόλαβε να τους παρατηρήσει κανείς. Συνολικά η παραγωγή, παρόλο που ερμηνευτικά είχαν όλοι τους τις καλές και τις κακές τους στιγμές, σημάδι σκηνοθετικής αστάθειας, αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση υπερβάλλουσας και φιλόδοξης σκηνοθεσίας, τόσο που χάνεται το μέτρο και κατά την προσωπική μου άποψη, χάνει από την όποια δυναμική του το έργο.