Θέατρο , News

Πήγαμε/είδαμε: "Ο ήχος του όπλου" Νέα Σκηνή ΘΟΚ

Ο Μιχάλης Χριστοδούλου γράφει για την παράσταση "Ο ήχος του όπλου" της Νέας Σκηνής του ΘΟΚ σε σκηνοθεσία Άδωνι Φλωρίδη

Δημοσιεύτηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2018

Η Νέα Σκηνή του ΘΟΚ εγκαινίασε την καινούρια θεατρική σεζόν με το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη ‘Ο ήχος του όπλου’, το οποίο θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα της νεοελληνικής δραματουργίας σε σκηνοθεσία Άδωνι Φλωρίδη.

Ένα έργο, το οποίο γράφτηκε με υλικό βασισμένο στην ελληνική πραγματικότητα πριν από περίπου 30 χρόνια και έρχεται να ‘συνομιλήσει’ με το κυπριακό κοινό σήμερα. Το εγχείρημα δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο, αφού ο Άδωνις Φλωρίδης κρατά σταθερή αυτήν τη λεπτή γραμμή συνομιλίας ανάμεσα στο 1985, οπότε και εκτυλίσσεται η ιστορία, με το σήμερα. Ρεαλιστική σκηνική αφήγηση, ξεκάθαρη ανάλυση της ψυχοσύνθεσης των ηρώων που επηρεάζεται έμμεσα από το πολιτικό κλίμα απογοήτευσης της εποχής. Μέσα σ’ ένα σπίτι μια μάνα συναντιέται με τον 19χρονο γιο της, που έχει έναν ολόκληρο χρόνο να τον δει, ενώ έξω από αυτό επικρατεί μια πανηγυρική προεκλογική ατμόσφαιρα.

Ένας ήχος όπλου, που δεν ακούγεται ποτέ κι όμως θα ανατρέψει όλα τα γεγονότα μέσα σε λίγες μόνο ώρες. Ένα όπλο που λειτουργεί ως ‘τρομοκράτης’, αλλά και ‘κινητήριος δύναμη’, που θα φέρει τους ήρωες στα όρια νευρικής κρίσης. Η ωριμότητα της ηλικίας του Γιώργου Αναγιωτού στάθηκε εμπόδιο στην ενσάρκωση του ρόλου ενός 19χρονου. Από την άλλη, η Ράνια Σχίζα αποδίδει μαεστρικά τον ρόλο της μητέρας που καταφεύγει στο ποτό, ζει σε ένα παγωμένο γάμο, με μία κόρη με βαριά κατάθλιψη και την ίδια να αναζητά καταφύγιο και ελπίδα διαφυγής στον γιο της.

Σπουδαίος στην παράσταση είναι ο Ανδρέας Κουτσόφτας στον ρόλο του Γιαννούκου που κατορθώνει να αναπτύξει όλα εκείνα τα υποκριτικά μέσα, ώστε να αποδώσει έναν ήρωα που προσπαθεί να ξεφύγει από το πλαίσιο της ανήλικης φάσης της ζωής του και να μεταπηδήσει στην ανεξαρτησία του. Δύναμή του ένα όπλο, το οποίο θα αποβεί μοιραίο στο τέλος της παράστασης, χωρίς να εκπυρσοκροτήσει ποτέ.

Μία παράσταση γροθιά στο στομάχι, που στέκεται μπροστά στο θεατή ως ένας καθρέφτης του εαυτού του και λειτουργεί ως αντικατοπτισμός της σημερινής πραγματικότητας, με πολύ καλές ερμηνείες που μεταφέρει στο σήμερα το κλίμα του 1985 στην Ελλάδα και γενικότερα εκείνον τον θάνατο του ονείρου της σύγχρονης εποχής. 
 

Σχετικά

Ατζέντα
March 2024
Δ Τ Τ Π Π Σ Κ
1 2 3
4 5 6 7 8 9 10
11 12 13 14 15 16 17
18 19 20 21 22 23 24
25 26 27 28 29 30 31
Όλη η ατζέντα

Εγγραφή στο Newsletter

Εγγραφείτε στο newsletter μας για να λαμβάνετε τις τελευταίες ειδήσεις το email σας!

Eγγραφή στο Newsletter

Εγγραφείτε στο newsletter μας για να λαμβάνετε τις τελευταίες ειδήσεις στο email σας!

Close